Bu sabah Türk Tabipleri Birliği sosyal medya hesaplarından Prof. Dr. Gazanfer Aksakoğlu'nu yitirdiğimizi duyurdu. TTB mesajında “Ülkemizde halk sağlığı alanının unutulmayacak isimlerinden, ömrünü halkın sağlığına adamış, büyük bir enerji ile üretimde bulunan, sayısız öğrenci, bilim insanı yetiştiren, değerli hocamız, dostumuz, Türk Tabipleri Birliği’nin yorulmak bilmeyen emektarı Prof. Dr. Gazanfer Aksakoğlu’nu kaybetmenin derin üzüntüsü içindeyiz” diyordu.
Taylan Kara Türkiye'de solun uzak durduğu, görmezden geldiği ve "sükut suikastı" ile yok etmeye çalıştığı düşünürlerin önde gelenlerindendir. Yıllardır sol üzerine yazmasına ve solu kıyasıya eleştirmesine rağmen, sol kesimden Taylan Kara'nın yazılarına ilişkin iyi ya da kötü tek bir yazı, polemik veya eleştiri göremezsiniz. Sol örgütler tabanlarının (veya daha doğru bir terimle müritlerinin) Taylan Kara'nın yazılarından "haberdar olmalarını" çok istemezler.
Bu hafta Pepe'yi yitirdik. 2010 – 2015 yılları arasında Uruguay'da devlet başkanlığı görevini üstlenen ve “dünyanın en fakir devlet başkanı” unvanıyla ünlenen José Alberto Mujica Cordano ülkemizde de çok sevilen bir politikacıydı.
Eski bir Tupamaros Ulusal
Kurtuluş Hareketi gerillası olan Pepe, Uruguay sol partilerinin
oluşturduğu Geniş Cephe adayı olarak Cumhurbaşkanı seçilip,
maaşının yüzde 90'ını hayır kurumlarına bağışlayınca
meşhur oldu.
Oldukça mütevazı bir
yaşam süren Pepe, hayatı boyunca “düşündüğü gibi
yaşayarak”, 1970'li yıllarda türeyen solculardan çok farklı
bir profil çiziyordu. Meydanlarda "eğitimde fırsat eşitliği" derken çocuğunu özel okullara göndermekte veya kitlelere "herkese eşit ücretsiz sağlık" diye slogan attırırken hastalandığında
özel hastanelere koşmakta beis görmeyen solcu liderlerden değildi.
Uzun yıllar sonra üniversiteli gençlerin apansız sokaklara dökülmesi, yalnızca iktidarı değil, muhalefeti de çok şaşırttı. İstanbul Üniversitesi öğrencilerinin barikatları yıktığı görüntüler, İmamoğlu’nun diplomasının iptaliyle başlayan sürecin yeni bir “Gezi” dalgası yaratacağının müjdesiydi. Nitekim eylemler saatler içinde diğer üniversitelere yayıldı ve valiliklerin yasaklarına rağmen her gün daha da artarak devam etti.
Sosyalizmin 1960'lı yıllardaki metinleri, “Çağımız kapitalizmden sosyalizme geçiş çağıdır” veya “Çağımız proleter devrimler ve ulusal kurtuluş savaşları çağıdır” gibi tespitlerle başlardı. Hepimiz yüzyıl sona ermeden kapitalizmin yenilebileceğine veya en azından çok zayıflayacağına inanıyorduk. Oysa yirminci yüzyılda sosyalizm inşa etmeye çalışan Küba dışındaki bütün ülkeler, yüzyılın sonu gelmeden kapitalizme geri döndüler.
Sosyalist ülkeler, ne kolayca yıkılamayacak “başka bir dünya” yaratabildiler, ne de iktidarları süresinde toplumu “eski” dünyanın pisliklerinden arındırabildiler. Bunu eski sosyalist ülkelerin çoğunda kapitalizmin birkaç yıl içinde kolayca yeniden kurulabilmesinde ve eski düzenin bütün gerici ögelerinin hızla canlanarak toplumsal yaşama yeniden egemen olmasında apaçık gördük.
Sosyalizmin emekçileri ikna etmekte ve yanına çekmekte artık başarılı olamadığı yirmi birinci yüzyılda kalan “son kale” de piyasa sosyalizmini benimseyerek, ekonomisini liberalleştirme yönünde adımlar atmaya başladı. Henüz büyük devlet işletmelerini özelleştirmediği için ABD tarafından ablukaya alınan Küba'da karşı-devrim güç kazanırken, komünistler de düzeni korumaya çalışıyor. Bu çabalardan birinde Küba Komünist Partisi liderlerinden Francisco Delgado Rodríguez, Kübalıları kapitalizme dönüldüğünde başlarına gelecek felaketler konusunda uyarıyor (*).
